પ્રભુને માનવ ખરા હૃદયના ભાવથી જો ચેલેન્જ ફેકે તો પ્રભુને પણ આનંદ થાય કે કોઈક તો છે. જે મારા અસ્તિત્વમાં આંખો બંધ કરી ને નહી પણ ટકોરા મારીને પછી વિશ્વાસ મુકે છે… મેં પણ એક શિક્ષક હોવાને નાતે મેં પણ ભગવાન ની હાજરી પૂરી જોવાની ટ્રાઈ કરી જોઈ… જોઈએ ક્યારે હોંકારો મળે છે…
હું પ્રભુના હોંકારા અને તમારી (વાંચકો) ની કોમેન્ટ્સ ની રાહ જોવું છું…

આજ પણ તારા માનમાં મસ્તક નમી જાય છે,
તુજ પરમેશ્વર છે, હવે સાબિતીની જરૂર છે.

તે ખુબજ પરીક્ષાઓ લીધી, હવે મારો વારો છે.
હું જયારે તારો નંબર બોલું, હોંકારા ની જરૂર છે.

કદી ના દેખાનારો તું, દરેક રંગ માં હોવાનો છે,
બહુ ફરિયાદો છે, મારે ન્યાયધીશ બનવાની જરૂર છે.

ઉંબરે ઉંબરે, ટોડલે ટોડલે તારો વાસ હોય છે.
બહુ ખુશ દેખાય છે, ઠેબે ચડાવવાની જરૂર છે.

વટ રાખવો પડે કોકદી વેરે, ભડ તો સામે પાગ ભરે,
પ્રાઠી ઘર ધખશાળી પંવગે, કાઠી ભાલે માગ કરે,

પાવર જયારે આફ્ળી પરજુ, ઘોડે ફર બાંધીયા ઘેર,
જામ કટક દડી જેમ જીત્યા , તેદી સોમલીયે પકડી શમશેર,

કાઠીને પડે જઈ કસાલો , તેજકળા મખ ચડે તેદી,
હાર્યા તણો ઈરાદો હાડે , કાઠી વરણ ને ના હોઈ કદી,

ભાયતણો કહે ભુપતિઓ, રાખો કુળની રીત રદે,
કવિયા થકી જો પાંતરે કાઠી, તો વેળા પરમાણ વદે,

કાળું કહે સાંભળો મેપત, જાયર આથ વાવરે જાન,
પટાધર કુળ વીણ ના પાકે, ધરતી વીણ ના પાકે ધાન,

વરવે – બીયા શિખામણ વાળો, ફર બોલા ન ભૂપ ફરે,
ના કાઠી ની વાત કરતા, કાઠી હોય ત્યાં વગત કરે,

જગમે કિંમત નાહીં ઇનકે બીના ઇનકો,
પુણ્યનકો કૌન જાણે યહી બીના પાપકો.

નૈનન કો કૌન જાને યહી બીના દ્રષ્ટિકો,
અન્ન કો કૌન જાણે યહી બીના ભૂખકો.

વિધાકો કૌન જાને યહી બીના વિનયકો,
તરવારકો કૌન જાણે યહી બીના હાથ પાનીકો.

ભગવાનકો કૌન જાણે યહી બિન ભકતનકો,
“પથિક” કો કૌન જાણે બિન તેરી કૃપાનકો.

તા: 6ઠી મેં 2013

જસદણ જતા, લાલાવદર

નામ ઃ દુલા ભાયા કાગ -”કાગ બાપુ”-
જન્મ ઃ ૨૫-૧૧-૧૯૦૨
અવસાન ઃ ૨૨-૦૨-૧૯૭૭
જન્મસ્થળ ઃ મજાદર ( તા.મહુવા, જિ.ભાવનગર )
અભ્યાસ ઃ પાંચ ધોરણ
કાવ્યગ્રંથ ઃ કાગવાણી ઃ ભાગ ૧,૨,૩,૪,૫,૬,૭

ગિયા માસ ગળ્યે, તો હાડે હેવાયા કરે;
(ઍ) માતા જાય મર્યે, (ઍને) કેમૅ વિસરિઍ, કાગડા ?
ચિન્ધે ન છોરુને, લથડિય અગડા લિયે;
મરતા લગ માને , કેમ વિસરિયે , કાગડા ?
પન્ડમા પિડ ઘણિ, સાતિને હસતિ સદા;
માયા માત તણિ, કેમ વિસરિયે , કાગડા ?
કુટુમ્બ ક્લેશ અપાર, કિધા ન પુતરને કદિ;
ઍવા ઝેર જીરવણહાર, કેમ વીસરીઍ, કાગડા ?
જમ જડાફા ખાય , મોતે નળ્ય માંડિયુ;
(તોય) છોરુની ચિંતા થાય, (ઍને) કેમ વીસરીઍ, કાગડા ?
ધમણે શ્વાસ ધમાય, ઘટડામા ઘોડા ફરે;
(તોય) છોરુની ચિંતા થાય, (ઍને) કેમ વીસરીઍ, કાગડા ?
તો અંગ અઘળા તાવ, પૂતર તળ પૂછે નઇં;
(પણ) ભળ્યો ન બીજો ભાવ, (ઍને) કેમ વીસરીઍ, કાગડા ?
કિધા ન જીભે કેણ, નાડ્યું ઝોંટાણા લગી;
ન કર્યા દુઃખડા નેણ, (ઍને) કેમ વીસરીઍ, કાગડા ?
આખર ઍક જતાં, ક્રોડ્યું ન આખર કામના;
મોઢે બોલુ ‘મા’, કોઠાને ટાઢક, કાગડા!
મોઢે બોલુ ‘માં’, સાચેંય નાનપ સાંભરે;
(ત્યારે) મોટપની મજા, મને કડવી લાગે, કાગડા !
અડી ન જગની આગ, તારે ખોળે ખેલતાં;
તેનો કીધેલ ત્યાગ, (તેથી) કાળજ સળગે,કાગડા !
ભગવાન ને ભજતા, મહેશ્વર આવિ મળે;
(પણ) મળે ન એક જ મા, કોઇ ઉપાયે કાગડા !
મળી ન હરને મા, (તેથી) મહેશ્વર જો પશુ થયા;
પણ જાયો ઇ જસોદા, (પછી) કાન કેવાણો, કાગડા !
મળિયલ એને મા, સૌ રાઘવ કરસનને રહે;
જગ કોઇ જાણે ના, કાસપ મચ્છને, કાગડા !
જનની કેરુ જોર, રાઘવને રે’તુ સદા;
(તેથી) માને ન કરી મોર, કરિયો પિતાને, કાગડા !
ઘુમી ન ઘુઘવતાં, ખોળે ધાવીને ખેલતા;
(એ) ખોળે ખોજીતાં,ક્યાંયે ન મળે, કાગડા !
મોટાં કરીને મા, ખોળેથી ખસતાં કર્યા;
ખોળે ખેલવવા, (પાછા) કરને બાળક, કાગડા !
અમ્રુત ભરિયલ આપ, તુંકારા જનની તણા;
બીજા ભણતા બાપ, કોરા આખર, કાગડા !
સ્વારથ જગ સારો પધારો ભણશે પ્રથી;
(પણ) તરો તુંકારો, ક્યાંય ન મળે, કાગડા !
માતા તો મનમાં ઊણપ કદી ન આણજે
(મારે) ઊભી અંતરમા, (તારી) કાયમ છબી, કાગડા !
માડી સું મનમાંય કોઈ કૂડો સંકલપ કરે,
(એથી) દોઝખ પણ દુભાય, કળ ન સંઘરે, કાગડા !
જનની સામે જોઇ, કપુત તુંકારા કરે,
જ્યાં જ્યાં જનમે હોય કડવું જીવન, કાગડા !
માતા કેરા માન, હરિયા તન હેતે કરી,
ધોડે આગળ ધાન, (પણ) કદી ન આંબે , કાગડા !
માના હરિયા માન, કૌરવ કચેરી મધે,
રહી ન રસણા કાન, કહેવા સાંભળવા કાગડા !
જે કર માડી ઝીલીઆ, જે કર પોષ્યા જોય,
તેડી લેજે તોય, એ કરથ છેવટ, કાગડા !
કવિ શ્રી દુલા ભાયા કાગ [કાગ બાપુ]

ધગધગતી ધારા, તોય બહારા, પાકે બહારા પોબારા,
ધરતી ગાજે, કાયર ભાગે, હાંકે દેતા, હોંકારા,
જનનીના જાયા કવિએ ગાયા લોક વિરલા કો’ક જડે,
મેદાને મરવા, અવસર વરવા, મરદ કસુંબલ રંગ ચડે.
જીય મરદ કસુંબલ રંગ ચડે–

રણશીંગા વાગે સુતા જાગે કાયર ભાગે કામ પડે,
ધગ ધગતી ધરતી ફોજુ ફરતી વિનાશ કરતી તેગ વડે,
જનનીના જાયા કવિએ ગાયા લોક વિરલા કોક જડે,
મેદાને મરવા અવસર વરવા મરદ કસુંબલ રંગ ચડે–
જીય મરદ કસુંબલ રંગ ચડે–

રામ નો વનવાસ ક્યારે પૂરો થશે?
મંદિર થી નીકળી ક્યારે હૈયે વસે?

આજ રાવણો ના માથા કેમ કરી ખૂટે?
આ નાગ પોતાની પૂછડીએજ કેમ ડસે?

બીજા ને પીડી માનવ શા માટે હસે?
એ ભરત થઇ ખુરસી થી ક્યારે ખસે?

“પથીક” માણસ થી માણસ કેમ નાસે?
આખી દુનિયા મો છુપાવી કેમ શ્વસે…?

આજ એમની યાદો ને ઇન્કાર કરવાની કોઈ ઈચ્છા નથી,
આંખો માં શ્રાવણીયો ભાર છે, વરસવા ની કોઈ ઈચ્છા નથી.

એ પથ્થર થઇ પૂજાવા લાગ્યા, પ્રણામ ની કોઈ ઈચ્છા નથી.
હું માંગું તો બ્રહ્માંડ નું રાજ મળે, ભિખારી બનવાની ઈચ્છા નથી.

નયનો માં શમાણા નો શણગાર, નીરખવા ની કોઈ ઈચ્છા નથી.
મારી ફરતે કાંટાળા ફૂલો ના ઢગલા, આળોટવા ની કોઈ ઈચ્છા નથી.

“પથીક” હુકમ ના એક્કા જેવી જીંદગી જીવ્યો, સાહ્યબી ની ઈચ્છા નથી.
મિજાજ છે હમેશા કારણ જેવો, સ્વાસો નું કવચ કરવા ની ઈચ્છા નથી.