નમું આજ આદિત્યને હાથ જોડી, પ્રભુ કર્મનાં બંધનો નાખ તોડી;
રવિ ભાવથી તુજને શિશ નામું, કૃપા દ્રષ્ટિથી જો મુજ રંક સામું.
કરું વિનંતી આજ હું શુદ્ધ થાવા, ઊઠ્યું મનડું તાહરા ગુણ ગાવા;
વંદુ નિર્મળી બુદ્ધિ પ્રેરિત વાણી, તમે શુદ્ધ દ્યો અક્ષરો ભક્ત જાણી.
અહો કેમ હું વર્ણવું વાત તારી, રહ્યો માનવી અલ્પ છે બુદ્ધિ મારી;
બધા દેવને ક્રોડ તેત્રીસ માંહે, રવિ તુજથી ઉપરી કોણ થાએ?
મણિ માત્રના તેજ તે તુંથી રીઝે, નથી ઉપમા જગતમાં તારી બીજે;
સહુ તીર્થમાં શ્રેષ્ઠ છે તેજ તારું, નિહાળી થયું તુષ્ટ આ મન મારું.
ધરાને નિભાવે તું આકાશવાસી, નવે ખંદમાં તું રહ્યો પ્રકાશી;
રવિ ઊગતાં પદ્મનાં પુષ્પ ફૂટે, ધરે ધ્યાન સૌ કર્મના બંધ છૂટે.
પ્રભાતે સહુ કામધંધે ગૂંથાયે, મુનિ ગુરુ આરાધવા બેસી જાયે;
ધરે ધ્યાન તારું જપે મંત્ર માળા, વદે સૂર્યના શ્લોક સર્વે રસાળા.
ટળે તાપ સંતાપ સૌ પાપ કાપે, પ્રભુ ભક્તને ઝટ તું મુક્તિ આપે;
ધરા સૂર્યનાં કિરણથી શુદ્ધ થાયે, વળી વૃક્ષને પ્રાણી સૌને જિવાડે.
વીતે રજની ને ઉષા કાળ થાયે, કરે પંખી કલ્લોલ ને ગીત ગાયે;
વળી પંથી ને તસ્કરોની ભ્રાંતિ ભાગે, કરે કામ ને જગતના જીવ જાગે.
સહુ દેવમાં દેવ આદિત્ય સાચો, નહિ એ મહારાજ સંવેદ વાંચ્યો;
નમે જગત આખું વળી વિશ્વ વેલી, નમે પંડિતો મનનાં ગર્વ મેલી.
નમે દેવતા દાનવો રંક રાય, ગુણો વિષ્ણુ બ્રહ્મા તથા રુદ્ર ગાય;
ફૂલો ચંદને બોળી તુને વધાવે, તેને યમના દૂત પાસે ન આવે.
ટળે દેહનાં દુઃખ દારિદ્ર્ય જાયે, રવિ પૂજતા એટલું પુણ્ય થાયે;
ધરા મેરુ આકાશને માન સિંધુ, સહુમાં રહ્યો તું એક દીનબંધુ.
ઘણું શું કહું ગુપ્ત છે વાત મારી, રવિ પાઠ પુરાણ છે ગ્રંથ ભારી;
કહું ટૂંકમાં તે ઘણું માની લેજો, ભવસાગરે ડૂબતાં થોભ દેજો.
રવિ તારણ કારણ વેદવાણી, સદા શર્ણ રાખો મને દીન જાણી;
મને તારા પુત્રની બીક ઝાઝી, હું તો શર્ણ આવ્યો થઈ મન રાજી.
કરું યાચના ભાવથી આજ તારી, સહુ સંકટો નાથ નાખો નિવારી;
રવિ ધર્મને કર્મનો તું સાખી, સહાય કરો મુજને તું જ પાખી.
સદા દિન ઊગે વળી રાત આવે, બધા ફેરફારો પ્રભુજી નિભાવે;
પિતા સૂર્ય તારી સ્તુતિ સુખકારી, નિભાવો તમે જીતવાં જગત માંહી.
વળી જિંદગીની પડે રાત જ્યારે, પડું ઘોર નિદ્રામહીં હેઠ ત્યારે;
રવિ તારા કિરણની દોરી ઝાલી, હું તો સૂક્ષ્મ દેહે ત્યાં આવું ચાલી.
સમાવી તું લેજે મને તારા દેહે, નહિ જન્મ ને મૃત્યુનાં કષ્ટ રહે;
રવિ પાઠ સાચો ભણે ભાવ રાખી, થશે ન્યાલ તે જગતનાં સુખ સાચી.
કદી શીખે ક્ષત્રી રણક્ષેત્રે જીતે, નહિ ત્રાસ પામે કદી યુદ્ધ વિશે;
ચતુર્વેદનું પુણ્યને વિપ્ર પામે, વધે બ્રહ્મનું તેજ ને દુઃખ વામે.
શીખે શૂદ્ર જો ઊઠીને નિત્ય ગાયે, તેના જન્મનાં દુઃખ-રોગ-દારિદ્ર જાયે;
કૃપા માગવાં આટલા છંદ ગાયા, શીખે ગાય ને સાંભળે નિત્ય ડાહ્યા.
ભણે દાસ ‘વસંત’ એ દેવ એવો, કોટિ કર્મ છૂટે જો આદિત્ય સેવો;
મને જોતાં કૈલાસમાં થોભે દેજો, મુજ વાંક અનેકને સાંખી લેજે.